Ciagle nie moge sie oprzec wrazeniu ze ten film mnie rozdziera. Film tak realnie pokazuje zmagania Agnes z samą sobą, żal za serce ściska gdy widzę jak chce sobie podciąć żyły, za to że jej nikt nie rozumie. Wspolczujemy tej osobie, ale spojrzmy czy w rzeczywistosci tez ich nie odrzucamy? Na pewno znacie kogos odrzuconego ponieważ różni się od nas "normalnych" ludzi. Raczej na odwrót, nie wiem czy normalnością jest nietolerowanie innego człowieka za to ze jest odmienny od nas - w końcu tez jest człowiekiem. Ogladajac ten film doznaje również uczucia miłości, wielu chcialoby doznac takiej milosci, wielkiej, prawdziwej, czulej. Jest tez walka z samym soba jak pogodzic sie z wlasnym homoseksualizmem. Wydaje sie nam ze tylko w Polsce jest to niemozliwe i kazdy spotkal by sie z odrzuceniem, jak widac w innych krajach jest tak samo. Agnes i Elin sie to udalo, Elen przeciwstawila sie swojemu strachu, przeciw odrzuceniu. Mam nadzieje ze ten film wielku z was dal wiele do myslenia. Potrafimy byc okrutni dla innych, ale dlaczego nie sprobujemy ich zrozumiec...